Yemek Yerken Hiç Aklınıza Geldi mi?
Hiç şöyle bir soruyla karşılaştınız mi?
Yemek yerken surat ifaden neyi yansıtıyor?
Eminim birçoğunuz neden bahsediyorsun diyorsunuzdur. Durun durun ben en iyisi konuyu toparlayayım, kime sorsam yemek yerken aynaya bakmamıştır her halde, oda nerden çıktı dediğinizi duyar gibiyim ben en iyisi konuyu baştan alayım.
Yapılan bir araştırmada tek başına yemek yemenin çokta sevimli bir şey olmadığı kanaatine varmışlar.
Bunun için 40 denek kullanılmış 1 hafta boyunca sabah, öğlen, akşam yemeklerini her tarafı aynalarla kaplı bir odada, yemeklerini yiyen denekler aynı zamanda kendilerini gözlemlemişler, 3. Günden sonra yemek yemeyi bırakıp yoğun bir şekilde mimiklerini incelemeye koyulmuş denekler, 4. Gün iştahlarında daha da azalma kaydedilmiş, 7. Gün sonun da psikolojik bozukluklar ortaya çıkmış.
Deneklere verilen not kâğıtlarına 1 haftalık deneyimlerini yazmaları istenmiş.
Neler mi yazmışlar?
Yemek yerken kendi davranışlarını keşfeden denekler, çatal tutuşlarından, lokma boyutuna, hatta çorba kaşığının çorbaya kaç derecelik bir acıyla daldırdıklarını dikkat ettiklerini, çorbanın sonunda tabak kaç derecelik bir acıyla eğilip dibinde kalan taneler kaşığa alınır ve bu gibi devam edip giden onlarca detayı not etmişler.
Aklıma şu geldi bunu okurken günümüzde de mevcut olan sofra adabı ve görgü kuralları da acaba bu şekilde mi belirlenmiş?
O kadarını bilmem mümkün değil tabi ki lakin böyle bir deneyde denek olmak istemeyeceğim aşikâr.
Ancak şu bir gerçek,
Sanatsal hazırlanmış leziz bir yemek ve bu harika yemeğin yenileceği sevdiğiniz biri kişi veya kişiler bütün bu davranışları önemsiz kıldığını düşünüyorum.
Osmanlı döneminde Fatih Sultan Mehmet Han, 400 yıl sürecek olan padişahların yalnız başına yemek yemelerini dair kanun nameyi çıkartırken acaba böyle bir düşünce içinde olmuş olabilir mi? yok yok sanmıyorum hatta ihtimal bile vermiyorum. Ben bu deneye de hiç katılmıyorum doğrusu, keza yalnız başına asansöre binen kişileri gizli bir kamera ile izleseniz bakın görün nasıl bir komedi ortaya çıkar, psikolojik bozukluklar sınırları zorlar diye düşünüyorum.
Başka bir bilgi paylaşayım J.G. Frazer, “The Golden Brigh” adlı yapıtında Madagaskar adasında yaşayan Zafimaneoların yemek yerken bir başkasının odaya girip de şahit olmasını önlemek için kapı ve pencereleri sıkı sıkıya kapattıktan sonra yalnız başına yemeğe oturulduğunu anlatır. Çünkü bu kabile üyeleri ruhun yemek yerken ağızdan çıkıp bir başkasının bedenine sığınabileceğine inanırlar.
Böyle bir yazı size de garip geldi değil mi? neyse en iyisi bu yazıyı bugünlük burada noktalamak sanırım...
Görüşmek Dileğiyle
Ağzınızın Tadı Hiç Bozulmasın