Fırenklı Kebap Tarifi
Malzemeler
* 1 kg az yağlı et (koyun veya kuzu),
* 2 kg orta büyüklükte Domates ,
* 2 tatlı kaşığı tuz ,
* 12 adet yeşil soğan ,
* 1 demet maydanoz ,
* 1-2 adet limon ,
* Mangal,
* kömür ve kebap şişleri
Yapılış Tarifi
Et parça olarak alınır ve zırhla çekilir, kıyma haline getirilir.
Aslı böyledir. Ancak buna imkân bulunamazsa iri diş kıyma et alınmalıdır.
Domatesler yıkanır ve baş kısmından arkaya doğru dörde bölünür.
Kıymaya tuz eklenir, karıştırılır.
Domates şişe saplanırken, baş tarafından arkaya doğru ve sert yerinden geçecek şekilde saplanır.
Sert yerinden saplanmazsa ateşe girdikten sonra gevşer ve dökülür.
Domatesten sonra ceviz büyüklüğünde bir parça et alınır, saplanır.
ikinci domatesi saplarken domateslerin yönleri aynı tarafa getirilmelidir.
Mangalın genişliğine bağlı olmakla beraber genellikle 4 parça domates 3 parça et saplanır.
Zaten genellikle mangallar bu genişliğe uygundur.
şişler mangala konulurken domateslerin kabuk, yani kesilmeyen sırt tarafı ateşe verilerek pişirilmeye başlanır.
Piştikten sonra çevrilerek diğer yüzü de pişirilir.
Pişen kebap tepsi veya lengere çekilir.
Temizlenen yeşil soğan ve maydanoz ince kıyılır, üzerine limon suyu sıkılıp karıştırılır.
Kebapla beraber servis yapılır. Dürümle yenir.
“Fırenkli kebap”ta domatesin kesilmesi, saplanması ve pişirilmesi dikkat edilmesi gereken bir husustur.
Aksi halde pişme esnasında dökülür, emek ve masraf heba olur.
Geleneksel Anadolu Mutfak Kültürü’nün Beslenme Açısından Önemi
Geleneksel Mutfak Kültürü’nün yaygın olduğu eski dönemlerde ekilen ya da yetiştirilen bitkiler o yörede yüzlerce hatta binlerce yıldan beri üretildiği için o yöreye adapte olmuş, doğal bitkilerdi. Eti, sütü, yumurtası, derisi için beslenen hayvanlar da yöreye adapte olmuş doğal bitkileri yediklerinden ve temiz kırlarda dolaştıklarından etleri, sütleri ve yumurtaları sağlıklı, doğal ve besleyici oluyordu. Elde edilen besinlerin toplanması, depolanması için yapılan işlemler elde ve doğal işlemlerden geçirilip, küplerde, tahta ambarlarda ve besin saklama kuyularında muhafaza edilip depolandıklarından görünüm, yapı ve içeriklerini koruyorlardı.
Yemeklerin kilden, porselenden, kalın, kalaylanmış bakırdan yapılmış kaplarda odun veya odun kömüründe yavaş yavaş pişirilmesi hem besinlerin doğal yapısı korunduğu için yemeklerin görünümü, lezzeti ve kokusu hoş ve güzel oluyordu. Yemeklere konan, soğan, sarımsak, limon, domates, biber, yağ, tuz, nane, maydanoz, kekik, yaprak ve kırmızı biber gibi tatlandırıcı ve aromatik bitkiler de o yörede doğal ortamlarda yetiştirildiğinden hijyenik ve taze idiler. Gübre olarak da doğal gübre olarak bilinen evcil hayvanların bekletilmiş gübreleri kullanılıyordu. Yetiştiricilerin, bitki ve hayvanları yetiştirildiği ortamın toprağı, havası, suyunun da temiz olması, besinlerin, hoş görünümlü, kokulu ve tatlı olmasında temel rol oynuyordu (Özer ve ark., 2010; Akın, 2011).
Günümüzde ise bitki ve hayvanların yetiştirildiği ortamdaki toprağın, suyun, havanın istenilen şekilde temiz olmaması besinlerin başlangıçta sağlıklı ve lezzetli, hoş kokulu olmasını önlüyor. Beslenmek için yetiştirdiğimiz bitki ve hayvanların yetiştirildiği ortam kirli olduğu için ortamda bulunan kirli hava, su ve topraktaki zararlı ve toksin maddeleri, bitki ve hayvanların zaman içerisinde vücutlarında biriktirdiğinden, bunları besin olarak kullandığımızda, bu kirli ve zararlı maddeleri vücudumuza alıyoruz. Zamanla da biriken bu zararlı ve toksik maddelerden dolayı yarar yerine zarar görüyoruz (Çepel, 2008; Akın, 2009).