Ben Annemin Kızıyım….
1977 de sıcak bir Yaz günü.. Ağustosun İlk haftasının hatta ilk tatil günü Pazar günü doğmuşum Güneydoğunun o mistik kavurucu mozaiğinde… Ama Pazar gününe çekmemiş benim uzviyetim.. Zira bitmek bilmez bir enerji vardır içimde.. Tembel biri olamadım ben hiç fakat itiraf edeyim sıcaklardandır belki hep yakıcı oldum. Hatta hırçın..
Güneydoğunun suyunu içip taşınmışız .. memur çocuğu olmanın çilesi ile.. batıya en batıya Muğlanın beyaz kasabası Bodrum a..Çocukluk dönemlerim de Annem hep bir telaş hep bir yerlere yetişme kaygısı hep bir şeyleri yetiştirme endişesi içinde olurdu, bende onun gibi olmuşum.. Çocukken annemi seyrederek yorulurdum .. hele o mutfaktaki hali yokmu dur….
Abla olmak büyük çocuk olmak …
Bir ailenin en büyük kızı olmak birazda büyük olmaktır .. belki ondandır benim tutkum mutfak ve dikiş makinasına …
Hiç unutmam kız kardeşim sürekli resim yapar ben mutfakta annemi seyreder ona yardım ederdim.. Çekirdekten yetişmek vardır ya işte öyle… O beyaz kasabanın zeytin yağı zeytinyağlıları içime işledi beki. Annemi hep kaynayan yemek tencereleri, beyaz unlu kabaran hamurlar çeşit çeşit sebzeler arasında seyrettim bir yandan iş telaşı bir yandan yemek telaşı vardı,yardım ederdim bende ..
Mutfak Annemin benim için tercih ettiği bir meslek değildi….
Fakat ben hayatımın önemli kısmını hep yemek yapmak yada yemek düşünmek için harcardım. Yemek yapmak annemin akşam masaya bir kap yemek koyma telaşı idi ama öyle kolay değildir bizim evin masasına yemek çıkarmak .. çok ciddi bir meseledir zira zor beğenen Gurmemiz babam vardır.
Babam için yemek ilk önce göze hitap etmeli daha sonra damağa ve mutlaka sırası ile ikramı olmalı çorba , aperatif , salata ve sıcak yemek..
Kahvaltılarımız zordur mesela annemin çok yere sabırsızlığı olur tahammülsüzlüğü ama ev ekmekleri meşhurdur bizim soframızda akşamdan hamuru mayaladığında Anneme nasıl kabarır ne koydun diye sorulara boğardım birde o yorgunluğun üstüne birazda ben çileden çıkartırdım … Annemi..
Bizim zamanımızda beslenme çantaları vardı…
Merakla ve özenle hazırlardım okula giderken beslenme çantamı yetmez kardeşiminkini de hazırlardım. Siyah önlüklerimiz kırmızı ayakkabılarımız bizden büyük çantalarımız ile Bodrumun o dar Arnavut kaldırımlı sokaklarında büyük bir neşe ile giderdik okula.. İlk okul hayatımın büyük bir bölümü Bodrum Cumhuriyet İlk okulunda geçti..
Ve sonra bir tayin daha çıktı çok sevdiğim Bodrumdan Koparılmanın biraz isyan vardı içimde .. bu sefer kuzeye idi istikamet.. Yine küçük ama güzel yeşil bir şehire idi yolculuğumuz
Sakarya..
Çok zorlanmadım belki çocukluğumdandır,belki şehrin güzelliğindendir çabuk uyum sağladım.. Çok şanslı idik biz çok Büyük bir aile gibi sıcak komşularımız oldu hep. Sakarya Küçük bir şehirdi belki ama .. Kozmopolit bir yapıya sahipti .
Ev sahibimiz Boşnak (Yogoslav Göçmeni ) Karşı komşumuz Göçmen, Diğer komşumuz laz hal böyle olunca insanın damak kültürü ve mutfak kültürüde gelişiyor orada öğrendim ben Kol böreğini, Büryanı, Süt turşusunu, Kara lahana sarmasını v.s Sakaryanın soğuk kış günlerinde ablalıktandır belki sabah erkenden uyanır sobayı yakar fırına ekmek almaya gider kardeşime kahvaltı hazırlardım.
seviyordum ev işlerini ve mutfak işlerini. Uzun bir süre sakaryada o güzel yeşil şehirde kaldıktan sonra ailem memlekete dönme zamanının geldiğini söyledi ve ...
Akdeniz…Adanam!!
Sıcak mı sıcak akdenizin doğusuna uzanan akdenizin kalbi Memleketim Adanam Ne yalan söyleyeyim ben yemek ve sofra nedir orda öğrendim desem kızmazlar değil mi..
Baharat kokuları içinde kaynayan kazanlar tandırların üzerinde pişen ekmekler.. El kıyımı Kebaplar .. Sakatatlar.. Bilmem memleket kanımıdır bizden başka kaç çocuk vardır ki tatillere geldiğinde birden Adanalı olup ta 6 – 7 yaşlarında restaurantlar da Paça çorbası isteyen şalgam içen acıyı kaşıkla kullanan ancak bir Adana lı çocukta olur.
Lise…
Lise zamanlarımda boş derslerde arkadaşlarımı toplar yemek yapardık.. Hani tüm kızlar o yaşta makarna yapar yada kızartma yapar ya.. Benim ikramım işkembe dolmaları, bumbar, içli köfte mantı olurdu… Lise bittikten sonra Universte hayatım çok uzun sürmedi.
Üniversite ve Bodrum…
Çocukluğumun başkenti , Bodruma döndüm çok geçmeden. Okul stajı ile Otel de çalışıyordum ama bir yemek düşkünü olarak mutfakta değil önbüroda .. uzun süre çalışma hayatım böyle geçti..
Kader….
Ani bir karar ile evlendim yine doğuya gittim kader midir bilinmez Elazığ … Sonra yine olmadı sanırım Antalyaya taşındık..
Kariyerime Aşçı olarak devam etme kararı aldım açıkçası çocukluğumdan beri kendimi hiç bu kadar huzurlu hissetmemiştim. Sanırım bu kadar arayıştan sonra doğru yerde olduğumu ve inandığım mesleği yapmaya başladığı hissediyorum. Şu an 9 yaşında bir oğlum var hazır gıdaya karşı tıpkı bizim gibi,ailem küçük kız kardeşim Nilgün ve Annem , Babam gibi.
Anadolu mutfağını ayrı seviyor hamburgeri değil kebabı tercih ediyor mesela , sanki bir el vermişim en küçük kardeşime ben baktığım için belki oda aynı benim gibi mutfakta çok çok başarılı ..
Mutluluk…ve İdaelller…
Son olarak insan kendini fark etmeli sanırım .. Yeteneklerini ne istediğini nerede olmak istediğini …İnsan dönüp arkasına bakınca fark ediyorki..
Yeteneklerini değerlendirecek fırsatların, tesadüfleri şansa dönüştürecek hazırlığın ve arzularını gerçekleştirecek cesaretin olsun her şey olabilirsiniz.
Ekmeğin en değerli nimet , üretimin masamıza hazırladığımız yemeğin değerini ve en önemlisi paylaşımın ne derece doyurucu ve sevgi dolu olduğunu biliyoruz .
Hepimizin yemek masası bereketli neşeli olsun …
Sevgilerimle ve Saygılarımla
Emine Gülşen Sarıcan